Nu de eerste tekenen van de Ziekte van Huntington zich beginnen te manifesteren, start Jorre Vandenbussche een heel persoonlijke reis. Vitus – de ziekte danst mij is een tocht naar lichamelijke en spirituele genezing. Inspiratie haalt Vandenbussche uit de chorea van zijn eigen lichaam en de geschiedenis van de Vitusdansers.
De Ziekte van Huntington wordt ook de ziekte van Chorea genoemd omdat steeds oncontroleerbaardere bewegingen het lichaam overnemen. Eeuwenlang werden patiënten met deze vormen van spastische bewegingen Vitusdansers of Sint-Jansdansers genoemd. Sint Jan en Sint Vitus worden ook in verband gebracht met middeleeuwse dansmanieën waarbij mensen niet konden stoppen met dansen. Vitusdansen werden soms afgedaan als hysterie, manie, bezetenheid, zelfopoffering of simpelweg duivelse dansen. Vandenbussche wil nagaan hoe die oude ideeën de manier waarop we nu naar ‘de zieke’ kijken beïnvloeden. Tegelijkertijd gaat hij op zoek naar nieuwe denkbeelden die op zijn lichaam geprojecteerd worden. Hij onderzoekt, tijdens een oversteek op de Minnewaterbrug, hoe cultuur in zijn lichaam terechtkomt. Het publiek kijkt toe vanop een tribune op de oever van het Minnewater met een koptelefoon.
